Wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia ustalonego w trybie art. 2 i art. 4 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Do obliczenia wysokości wynagrodzenia pracownika przyjmuje się przysługujące pracownikowi składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy, zaliczone według zasad statystyki zatrudnienia i wynagrodzeń określonych przez Główny Urząd Statystyczny do wynagrodzeń osobowych, z zastrzeżeniem ust. 5.
Pojęcie wynagrodzenia osobowych znajduje się w załączniku nr 1 do Rozporządzenia Rady Ministrów
z 7 marca 2012 r. znajduje się. W pkt II ust. 3 jednoznacznie stwierdzono, że do wynagrodzeń osobowych nie zalicza się wynagrodzeń z tytułu rozporządzania przez pracowników prawami autorskimi do utworów stworzonych w ramach stosunku pracy. Można więc generalnie stwierdzić, że pojęcie wynagrodzenia za pracę funkcjonujące
w prawie pracy, w oparciu o przepisy kodeksu pracy, nie jest tożsame z wynagrodzeniem regulowanym na potrzeby ustalania minimalnego wynagrodzenia za pracę. Wynika więc z tego, że honoraria autorskie przysługujące pracownikowi z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworu, nie stanowią składnika wynagrodzenia
w rozumieniu przepisów ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2017 r., I PK 278/16).
Orzeczenie SN zapadło na kanwie następującego stanu faktycznego. P. Sp. z o.o. w (…) wypłacała powódce jako wynagrodzenie za pracę dwa składniki: wynagrodzenie w stałej wysokości kwotowej oraz honoraria autorskie – nazywane wierszówkami – za stworzenie dzieł w rozumieniu prawa autorskiego. Wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich zależało od aktualnych potrzeb pracodawcy i nakładu pracy pracownika. Kwoty wynagrodzenia za stworzenie dzieł w rozumieniu prawa autorskiego zostały ustalone w ten sposób, że w zależności od ilości napisanych wierszy pracodawca przyznawał odpowiednie wynagrodzenie. Generalnie wierszówka była wypłacana za tekst opublikowany. Na brak publikacji mogły mieć wpływ różne czynniki niezależne od dziennikarza. Wysokość miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego powódki była stałą kwotą na poziomie niższym od wysokości wynagrodzenia minimalnego, natomiast „honoraria autorskie” powódka mogła otrzymywać za sporządzenie autorskich tekstów, ale na to czy i za które teksty powódka otrzyma honorarium powódka nie miała w istocie wpływu. Nie miał w tym zakresie żadnego znaczenia czas pracy powódki ani liczba napisanych przez nią w konkretnym miesiącu pracy tekstów, gdyż to nie ona zdecydowała czy i który tekst pracownika został opublikowany. Rozstrzygnięcie sporu wymagało oceny, czy przysługujące i wypłacane powódce w różnych wysokościach wynagrodzenie honoraryjne miało cechę wynagrodzenia osobowego w znaczeniu, o jakim mowa
w art. 6 ust. 4 ustawy,