Zgodnie z art. art. 96 ust. 4a ustawy o podatku od towarów i usług, naczelnik urzędu skarbowego nie dokonuje rejestracji podmiotu jako podatnika VAT, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:
– dane podane w zgłoszeniu rejestracyjnym są niezgodne z prawdą,
– podmiot ten nie istnieje,
– mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z tym podmiotem albo jego pełnomocnikiem,
– podmiot albo jego pełnomocnik nie stawia się na wezwania naczelnika urzędu skarbowego.
Wydaje się, iż powyższe powinno przeciąć dyskusje co do możliwości rejestracji działalności pod adresem wirtualnego biura.
Powyższe może uzasadniać wyrok WSA w Lublinie z 20 września 2017 r., I SA/Lu 537/17, w uzasadnieniu którego Sąd wskazał, że „w ocenie Sądu zatem, brzmienie przepisów art. 96 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 97 ust. 1 i ust. 4 ustawy VAT, jak i ich cel prowadzą do wniosku, że postępowanie dotyczące rejestracji jako podatnika VAT i VAT – UE nie może być traktowane jako postępowanie, w ramach którego następuje weryfikacja zdatności lokalu do spełniania funkcji odpowiadającej zakresowi działalności wpisanej do KRS. Akceptacja poglądu przeciwnego stanowiłaby w istocie zgodę na ograniczenia swobody prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o hipotetyczne obawy co do sposobu prowadzenia rozpoczynanej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej. Stałoby to w sprzeczności z art. 6 ust. 1 i ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a w konsekwencji także art. 22 Konstytucji RP, które nakazują ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej interpretować zawężająco, ponieważ stanowią wyjątek od konstytucyjnie chronionej zasady swobody gospodarczej. W związku z tym wskazanie adresu siedziby w lokalu, w którym zarejestrowano już wiele podmiotów, samodzielnie nie może być przesłanką odmowy zarejestrowania podatnika VAT.”
Dalej WSA wskazał, „odwołując się do wyroku TSUE w sprawie C-527/1 podkreślić należy, że aby odmowę rejestracji można było uznać za proporcjonalną wobec celu polegającego na zapobieganiu oszustwom podatkowym, musi ona opierać się na poważnych przesłankach pozwalających obiektywnie stwierdzić istnienie prawdopodobieństwa, iż zarejestrowanie podatnika VAT zostanie wykorzystane do popełnienia oszustwa. Taka decyzja musi być oparta na całościowej ocenie wszystkich okoliczności danej sprawy oraz na dowodach zebranych w ramach weryfikacji informacji, których udzielił przedsiębiorca”.
Zdaniem autora powyższe jest jak najbardziej zasadne. Tym niemniej warto zastanowić się czy obecna regulacja ustawowa stanowi właściwy sposób uszczelniania systemu podatkowego. W ocenie autora, warto doprecyzować przesłanki „przydatności” wskazanej siedziby do profilu prowadzonej działalności.