W przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy może być stosowany system zadaniowego czasu pracy. Jest to system, który w znacznej mierze opiera się na samodzielności pracownika w zakresie organizacji pracy. Pracodawca wyznacza zadania oraz ustala (po porozumieniu z pracownikiem) czas konieczny do ich realizacji. Natomiast pracownik objęty takim rodzajem czasu pracy samodzielnie organizuje sobie pracę i kształtuje swój rozkład czasu pracy, a więc wyznacza początek i koniec dnia pracy. W zadaniowym czasie pracy pracownik co do zasady nie pozostaje w dyspozycji pracodawcy
w określonym miejscu i czasie. Nieprawidłowe jest zatem wprowadzanie zadaniowego czasu pracy, a następnie określanie godzin pracy, w ramach których pracownik powinien pozostawać w dyspozycji pracodawcy.
W związku z powyższym, w zadaniowym czasie pracy inaczej oceniana będzie kwestia nieobecności pracownika. Jedną z tego rodzaju spraw zajmował się SN w lipcu 2017 roku. W stanie faktycznym sprawy, pracownica zatrudniona w zadaniowym czasie pracy, została zwolniona w trybie art. 52 §pkt 1 k. p. z powodu jednorazowej nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy. Zarówno sąd I, jak i II instancji uznały, że zwolnienie powódki było uzasadnione. Pracownica wniosła jednak skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, który uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
SN zwrócił uwagę, że w przypadku zarzucenia pracownikowi zatrudnionemu w zadaniowym czasie pracy ciężkiego naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego, polegającego na jednorazowej nieobecności
w pracy konieczne jest wykazanie bezprawności działania, winy oraz w szczególności sprecyzowanie na czym polegało naruszenie lub zagrożenie interesów pracodawcy. Ten ostatni element powinien być niewątpliwie oceniany w kontekście wykonania przez pracownika zadań. W żadnym razie nie można bowiem przyjąć, że każda nieobecność w pracy takiego pracownika stanowi zagrożenie interesów pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 5 lipca 2017 r., II PK 202/16).
Podsumowując, o ile nawet jednorazowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy może stanowić ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy, o tyle w zadaniowym czasie pracy należy mieć na uwadze, że pracownik co do zasady nie musi pozostawać w określonym miejscu i czasie. Dlatego jednorazowa nieusprawiedliwiona nieobecność w zadaniowym czasie pracy, tylko wyjątkowo będzie stanowiła podstawę zwolnienia dyscyplinarnego.