Kodeks spółek handlowych regulował aspekt, kto jest uprawniony do zwoływania zgromadzenia wspólników, jednakże nie regulował tego, kto może odwołać zgromadzenie wspólników. Doprowadziło to do sporów doktrynalnych, które przybrały formę dwóch dominujących poglądów.
Pierwszy, iż odwołanie zgromadzenia może zostać dokonane tylko przez podmiot, który je zwołał, a dodatkowo musi on dokonać tego w takim samym trybie jak wcześnie zwołał zgromadzenie.
Drugi, iż zwołanie zgromadzenia przez spółkę stanowi złożenie przez nią oświadczenia woli. Oświadczenie woli może zostać odwołane tylko w trybie uregulowanym w art. 61 zdanie drugie KC.
Na mocy ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (Dz. U. z 2018 poz. 2244) finalnie uregulowano powyższą rozbieżność.
Zgodnie z dodanym art. 235 § 4 zwołujący ma prawo odwołania zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem art. 236 § 3, przy czym art. 236§ 3 wskazuje, iż wspólnik lub wspólnicy, którzy zażądali zwołania nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników, mają wyłączne prawo jego odwołania.