Ważne orzeczenie zapadło w dniu 8 sierpnia 2017 roku, w jednej ze spraw rozpatrywanych przed Sądem Najwyższym, dotyczącej zadośćuczynienia za mobbing. SN uchylił orzeczenie sądu II instancji i przyznał pracownikowi 20 tysięcy zadośćuczynienia za mobbing. SN stwierdził, że kwota przyznanego poszkodowanemu pracownikowi zadośćuczynienia za mobbing powinna być ustalona tak, by na przyszłość pracodawca wystrzegał się tolerowania niedopuszczalnych zachowań w zakładzie pracy (wyrok z dnia 8 sierpnia 2017 r., sygn. akt I PK 206/16).
Uzasadniając wyrok, sędzia Katarzyna Gonera podkreśliła, że prawo pracy kieruje się innymi celami niż kodeks cywilny. Ma gwarantować pracownikowi zachowanie zdrowia. Można więc przyjąć, że funkcja represyjna
i odstraszająca zadośćuczynienia ma większe znaczenie niż na gruncie kodeksu cywilnego.
Sprawa dotyczyła pracownika Poczty Polskiej, który był mobbowany przez swoją szefową. Pracownik kilkukrotnie zgłaszał przełożonym, że jest mobbowany, jednak pracodawca nie reagował na zgłoszenia.
W rezultacie pracownik poddawał się leczeniu psychologicznemu i rozpoznano u niego zespół depresyjny. Ostatecznie, z uwagi na bierność pracodawcy, pracownik zrezygnował z pracy.
Orzeczenie SN stanowić ma pewną przestrogę dla pracodawców, którzy często czują się bezkarni
w zakresie mobbingu. Pracownicy wielokrotnie boją się występować z roszczeniami z tytułu mobbingu, a wypłacane im kwoty zadośćuczynienia zwykle nie stanowią dla pracodawców nadmiernego obciążenia. Orzeczenie SN ma zmienić powyższą praktykę.
W przepisach kodeksu pracy nie określono wysokości zadośćuczynienia wskazując jedynie, że pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Dotychczas w orzecznictwie zwracało się uwagę głównie na funkcję kompensacyjną zadośćuczynienia. Zwrócenie uwagi na funkcję prewencyjno – wychowawczą stanowi novum w rozumieniu funkcji zadośćuczynienia na gruncie prawa pracy.