Do Sądu Najwyższego trafiło ciekawe zagadnienie w przedmiocie skutków braku rozpatrzenia reklamacji klienta podmiotu finansowego na spór sądowy dotyczące roszczenia objętego uprzednią reklamacją.
Jak stanowi, art. 6 Ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym (Dz.U.2016.892 t.j) podmiot rynku finansowego zobowiązany jest do udzielenia odpowiedzi na reklamację klienta bez zbędnej zwłoki, jednakże nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania reklamacji. W szczególnych przypadkach termin ten może zostać przedłużony do 60 dni.
Uchybienie wyżej wymienionym terminom na udzielenie odpowiedzi na reklamację skutkuje zgodnie z art. 8 omawianej ustawy uznaniem reklamacji za rozpatrzoną zgodnie z wolą klienta.
Na tle przedmiotowych przepisów do Sądu Najwyższego wpłynęło następujące zagadnienie prawne – Czy w procesie z powództwa klienta przeciwko podmiotowi rynku finansowego o zapłatę kwoty roszczenia zgłoszonej w reklamacji klienta, regulacja zawarta w art. 8 ustawy, wyłącza możliwość kwestionowania przez podmiot rynku finansowego zasadności dochodzonego roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości, czy jedynie oznacza przerzucenie ciężaru dowodu na podmiot rynku finansowego, który będzie zobowiązany udowodnić, że roszczenie nie przysługuje powodowi, bądź przysługuje mu w niższej wysokości?
Uznanie, iż art. 8 ustawy wywołuje z dwóch powyższych skutków, skutek dalej idący tj. wyłącznie możliwości kwestionowania przez podmiot rynku finansowego zasadności i wysokości roszczenia dla klientów na których reklamacje nie udzielono odpowiedzi we właściwym terminie oznaczać będzie szybszą i łatwiejszą możliwość wyegzekwowania roszczenia, które
„procesowo” posiadać będzie status roszczenia uznanego przez podmiot rynku finansowego co do zasady i wysokości.
W przypadku drugiego z przedstawionych skutków brak rozpatrzenia reklamacji w terminie powoduje jedynie powstanie domniemania po stronie klienta, iż jego roszczenie jest zasadne co do zasady jak i wysokości, nie zmieni to jednak konieczności ustalenia przez sądu faktu jego istnienia i wysokości, ułatwiając jedynie klientowi dochodzenie swoich praw na drodze postępowania sądowego.
Interpretacja skutków art. 8 w pierwszy z zaprezentowanych sposób jego interpretacji wzmacnia pozycję klienta na reklamację którego nie odpowiedziano w we właściwym terminie, drugi w sposób istotny ją osłabia.
Na koniec warto odnotować, iż chociaż zagadnienie dotyczy ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, to analogiczne uregulowanie prawne znajduje się w art. 7a ust. 2 Ustawie z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U.2017.683 t.j), stąd też podjęta przez SN uchwała może znaleźć zastosowanie także w zakresie reklamacji składnych wobec innych podmiotów niż podmioty rynku finansowego.