W kontekście wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2016 r., sygn. akt II CSK 53/16.
W art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zostało uregulowane roszczenie, zgodnie z którym „jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:
- odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
- wykupienia nieruchomości lub jej części.”
Powyższe roszczenie było przedmiotem postępowania prowadzonego przez Sąd Najwyższy pod sygn. akt II CSK 53/16. Zasadniczą kwestią, którą musiał rozstrzygnąć Sąd Najwyższy w ramach powyższego postępowania była odpowiedź na pytania czy powyższe roszczenie w ogóle ulega przedawnieniu, a jeżeli tak to w jakim terminie.
W uzasadnieniu wyroku z dnia 20 października 2016 r. Sąd Najwyższy rozstrzygając powyższą kwestię stwierdził, że roszczenie określone w art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ma niewątpliwe charakter majątkowy, a w związku z art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego tego typu roszczenia ulegają przedawnieniu. Ponadto, Sąd Najwyższy uznał, że powyższe roszczenie nie jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, w związku z czym termin przedawnienia tego roszczenia wynosi 10 lat, a nie 3 lata.