Sąd Najwyższy w sprawie rozpatrywanej pod sygn. akt V CSK 283/17 zajmował się kwestią solidarnej odpowiedzialności inwestora względem podwykonawcy, która to odpowiedzialność wynika z przepisów zawartych w Kodeksie cywilnym, a dotyczących umowy o roboty budowlane.
Stan faktyczny będący podstawą w/w sprawy przedstawiał się następująco: podwykonawca zawarł umowę, której przedmiotem było wyburzenie budynku. Przedmiot tej umowy był był istotnym elementem większej inwestycji budowlanej. Podwykonawca wykonał bez zarzutu cały przedmiot umowy, jednakże nie otrzymał swojego wynagrodzenia, ponieważ główny wykonawca ogłosił upadłość. Powyższe skłoniło podwykonawcę do wystąpienia na drogę sądową przeciwko inwestorowi, na podstawie przepisów dotyczących solidarnej odpowiedzialności inwestora przy umowach o roboty budowlane.
W ramach prowadzonego postępowania sądowego przed sądami powszechnymi strony stały na odmiennych stanowiskach jaki przedmiot świadczenia w umowie może być w świetle art. 647 Kodeks cywilnego uznany za umowę o roboty budowlaną, a w szczególności czy takiej kwalifikacji może podlegać umowa, na podstawie której wykonawca zobowiązał się do rozbiórki budynku.
W wyroku z dnia 18 stycznia 2018 r. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że umowa o rozbiórkę obiektu budowlanego jest także umową o roboty budowlane w rozumieniu art. 647 Kodeksu cywilnego. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku przypomniał, że zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane w pojęciu „roboty budowlane” mieści się nie tylko sama budowa, ale także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.
W świetle powyższego Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że przepisy Kodeksu cywilnego o umowie o roboty budowlane mają również zastosowanie do robót polegających na rozbiórce obiektu budowlanego. Tym samym inwestor ponosi na podstawie tych przepisów solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia względem podwykonawców.