Outsourcing pracowniczy nie został dotychczas uregulowany, co powoduje trudności w faktycznym stosowaniu tej instytucji. Kwestię outsourcingu nierzadko bywa przedmiotem orzeczeń sądów powszechnych, które analizują dopuszczalność outsourcingu zwłaszcza w kontekście składek na ubezpieczenia społeczne.
W wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 stycznia 2019 r., III AUa 1238/18 podkreślono, że outsourcing pracowniczy można zdefiniować jako przedsięwzięcie polegające na wydzieleniu ze struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa macierzystego realizowanych przez nie funkcji i przekazanie ich do realizacji innym podmiotom gospodarczym. Podstawową cechą odróżniającą outsourcing pracowniczy od zatrudnienia pracowników własnych lub też świadczenia pracy przez pracowników tymczasowych jest brak bezpośredniego
i stałego podporządkowania (zarówno prawnego, jak i faktycznego) wykonawców w stosunku do podmiotu (insourcera), u którego takie usługi lub praca są wykonywane.
W sprawie na gruncie, której wydano przedmiotowe orzeczenie pracownicy wykonywali taką samą pracę, co wcześniej, w tym samym miejscu, na tych samym warunkach i stanowiskach, przy użyciu środków, które były własnością (insourcera). W ocenie Sądu Okręgowego takie jednak udostępnienie sprzętu, pomieszczeń socjalnych nie stanowi o przejęciu składników majątkowych. Z literalnej wykładni art. 231 § 1 k.p. wynika, że przepis ten nie jest samoistną podstawą przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Powołany przepis określa jedynie skutki prawne takiego przejścia, natomiast poza zakresem swojego normowania pozostawia prawną
i ekonomiczną przyczynę transferu zakładu pracy (jego części) do innego pracodawcy. Opisując zaś te skutki
(w postaci zmiany podmiotowej po stronie pracodawcy), wiąże je z transferem (przejściem) części, bądź całego zakładu pracy. Mówiąc w uproszczeniu, efektem transferu zakładu pracy jest zmiana podmiotowa w stosunkach pracy, zaś jeżeli nie ma zamiany podmiotowej w stosunku pracy, to zapewne nie doszło do transferu zakładu pracy.
W przypadku zakładu pracy (przedsiębiorstwa), zajmującego się projektowaniem obiektów budowlanych oraz sporządzaniem ekspertyz i opinii technicznych przy użyciu sprzętu komputerowego w właściwym oprogramowaniem, decydujące o tożsamości jednostki gospodarczej nie było „przejęcie” samych pracowników zajmujących się tą działalnością, lecz substrat majątkowy w postaci maszyn, urządzeń, pomieszczeń, założeń technologiczno-organizacyjnych. Przejęcie przez samych pracowników, bez przejęcia zadań (produkcji) i substancji majątkowej (pomieszczeń, sprzętu i oprogramowania oraz technologii), musi być w tych okolicznościach co do zasady ocenione jako „pozorny outsourcing pracowniczy”, odpowiadający istocie outsourcingu płacowo-kadrowego, tworzonego na podstawie art. 31 § 1 k.p.