Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wydanym w dniu 22 czerwca 2021 r. wyroku w/s YouTube i Cyando (C-682/18 ora C-683/18) stwierdził, iż operator platformy internetowej nie ponosi odpowiedzialności za treści publicznie udostępniane przez użytkowników zarządzanej przez niego platformy, o ile nie przyczynia się do zamieszczenia na prowadzonej przez niego platformie plików w sposób inny niż poprzez samo udostępnienie tej platformy użytkownikom.
Zgodnie z powyższym orzeczeniem TSUE art. 3 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/29/WE z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informatycznym należy interpretować w ten sposób, że operator takiej platformy nie dokonuje publicznego udostępniania treści o którym mowa w omawianym artykule, chyba że przyczynia się w inny sposób niż samo udostępnienie tej platformy do publicznego udostępnienia treści z naruszeniem prawa autorskiego. TSUE wskazał, iż z takim przyczynieniem się operatora do publicznego udostępniania pirackich treści mamy do czynienia w szczególności gdy ów operator posiada wiarygodne wiadomości o bezprawnym udostępnieniu chronionych prawem autorskim treści na swojej platformie, a mimo to niezwłocznie ich nie usuwa lub nie blokuje do nich dostępu, bądź też gdy mimo że powinien wiedzieć lub wie, że co do zasady użytkownicy jego platformy publikują treści z naruszeniem praw autorskich i praw pokrewnych nie wdraża odpowiednich rozwiązań technicznych, których wprowadzenia można oczekiwać od takiego operatora wykazującego należytą staranność w celu wiarygodnego i skutecznego przeciwdziałania naruszeniom praw autorskich w administrowanej przez niego platformie, jak również w sytuacji gdy ów operator udostępnia na swojej platformie specjalne narzędzia umożliwiające bezprawne udostępnianie takich treści lub świadomie wspiera takie udostępnienie, o czym może świadczyć przyjęty przez takiego operatora model biznesowy zachęcający użytkowników platformy do publikowania treści naruszających prawa autorskie.
TSUE wskazał również, iż zwolnienie od odpowiedzialności określone art. 14 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego, ma zastosowanie pod warunkiem, że operator platformy do przechowywania i udostępniania plików nie odgrywa aktywnej roli, dzięki której ma informacje o treściach zamieszczanych na prowadzanej przez niego platformie i może je kontrolować. Inaczej mówiąc do zamieszczenia plików przez użytkowników serwisu musi dochodzić przy bierności wpływu operatora na treści zamieszczanych plików np. w przypadku automatyzacji procesu publikacji treści. Również ma podstawie tego przepisu TSUE skonstruował twierdzenie, iż brak możliwości skorzystania przez operatora ze zwolnienia z odpowiedzialności ukształtowanej przez ten przepis uzależniony jest od posiadana przez operatora wiadomości o konkretnych i bezprawnych działaniach ze strony użytkowników tej platformy w zakresie zamieszczanych na niej treściach chronionych.
Dodatkowo TSUE wskazał, iż zgodnie z art. 8 ust. 3 dyrektywy 2001/29 podmiot któremu przysługują prawa autorskie do utworów jest uprawniony do wstąpienia na drogę sądową z nakazem usunięcia plików z serwerów operatora platformy wyłącznie po biernym zachowaniu operatora platformy wobec zgłoszonego zawiadomienia o naruszeniu przez użytkownika tej platformy treści chronionych i braku uniemożliwienia dostępu do tych treści na żądanie podmiotu uprawnionego do dysponowania prawami autorskimi do tych treści.