6 listopada, 2017 / Ciekawostki / ,

W wyroku z dnia z 13.9.2017 r., w sprawie ENEA, C-329/15 TS stwierdził, iż TS orzekł, że art. 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż środek krajowy, nakładający zarówno na prywatne, jak i na publiczne przedsiębiorstwa obowiązek zakupu energii z kogeneracji, nie stanowi interwencji państwa lub przy użyciu zasobów państwowych.

Powyższe orzeczenie zapadło na tle następującego stanu faktycznego. Polskie prawo poprzez ustawę Prawo Energetyczne wprowadziło w odniesieniu do okresu od 1.1.2003 r. do 1.7.2007 r. system wsparcia dla producentów energii z kogeneracji za pomocą obowiązku zakupu. Obowiązek ten dotyczył przedsiębiorstw sprzedających energię elektryczną odbiorcom końcowym, w tym producentów i dostawców występujących w charakterze pośredników.

Enea S.A. nie spełniła wymogu ilości sprzedaży energii pochodzącej z kogeneracji, na skutek czego Prezes URE nałożył na nią karę pieniężną. Enea S.A. zaskarżają decyzję o nałożeniu kary wskazała, iż wsparcie dla energii pochodzącej z kogeneracji jest pomocą publiczną, która winna zostać zgłoszona do Komisji Europejskie. Brak takiego zgłoszenia miał czynić system wsparcia nielegalnym, a tym samym eliminować decyzję o nałożeniu kary.

Trybunał sprawiedliwości analizując sprawę wskazał, że że uznanie za „pomoc państwa” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE jest uzależnione od spełnienia czterech przesłanek, a mianowicie:

1) ma miejsce interwencja państwa lub przy użyciu zasobów państwowych,

2) ta interwencja może wywierać wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi,

3) przyznaje ona beneficjentowi selektywną korzyść,

4) zakłóca konkurencję lub grozi jej zakłóceniem

Fundamentem sporu stała się pierwsza z powyższych przesłanek. ENEA i Komisja argumentowały, że wykonywanie tego obowiązku zakupu ciążyło głównie na przedsiębiorstwach publicznych, co pozwala uznać, że ten obowiązek był finansowany za pomocą zasobów państwowych. Jednak TS stwierdził, że zasoby takich przedsiębiorstw mogą zostać uznane za zasoby państwowe, gdy to państwo, poprzez wywieranie dominującego wpływu, jest w stanie sterować wykorzystaniem tych zasobów w celu sfinansowania korzyści na rzecz innych przedsiębiorstw (wyrok Francja/Komisja, C-482/99, pkt 38). Co więcej, z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że obowiązek zakupu był stosowany bez zróżnicowania do dostawców energii elektrycznej, bez względu na fakt, czy większość kapitału tych dostawców należała do państwa, czy też do podmiotów prywatnych.

Dlatego trybunał orzekł jak przywołano na wstępie.