Metoda koszt plus, a metoda marży transakcyjnej netto
Metoda marży transakcyjnej netto i metoda koszt plus to dwa spośród dopuszczalnych i rekomendowanych sposobów weryfikacji cen transferowych.
Zgodnie z wytycznymi OECD i krajowymi przepisami wybór metody szacowania cen transferowych powinien być adekwatny dla danego przypadku. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r w art. 11d ust. 3 mówi, że: „przy wyborze metody najbardziej odpowiedniej w danych okolicznościach uwzględnia się w szczególności warunki, jakie zostały ustalone lub narzucone pomiędzy podmiotami powiązanymi, dostępność informacji niezbędnych do prawidłowego zastosowania metody oraz specyficzne kryteria jej zastosowania.” W poniższym artykule przedstawiamy dwie powyższe metody ustalania cen transferowych oraz podobieństwa i różnice między nimi.
Metoda marży transakcyjnej netto — charakterystyka
Marża transakcyjna netto zalicza się do metod weryfikowania cen transferowych przy zastosowaniu tzw. zysku transakcyjnego.
Polega na badaniu marży zysku netto, którą uzyskuje podmiot w transakcji lub transakcjach z innym podmiotem powiązanym. Następnie określa się ją na poziomie marży, jaką podmiot ten uzyskuje w transakcjach z podmiotami niezależnymi albo osiąganej przez same podmioty niezależne podczas porównywalnych transakcji.
Definicja marży netto w tej metodzie to — różnica między łącznymi przychodami z branej pod uwagę transakcji a poniesionymi kosztami, w tym kosztami ogólnego zarządu. Podczas dokonywania dokumentacji cen transferowych metodą marży transakcyjnej netto trzeba uwzględnić wszystkie różnice między podmiotami, których marże są porównywane. Pod uwagę należy wziąć:
- pozycję rynkową,
- różnice w strukturze kosztów oraz koszcie uzyskania kapitału,
- strategię zarządzania i skuteczność,
- oświadczenie w działalności,
- konkurencję ze strony innych uczestników rynku.
Metodę marży transakcyjnej netto można zapisać wzorem matematycznym — CT = (KB + KP + KOZ) * (1 + m), w którym:
- CT to cena transferowa,
- KB to koszty bezpośrednie,
- KP to koszty pośrednie związane z transakcją,
- KOZ to koszty ogólnego zarządu proporcjonalnie przypadające na transakcję,
- m to marża zysku wyrażona procentowo (w oparciu o wskaźniki rentowności wyliczone dla transakcji niekontrolowanej).
Metoda koszt plus — charakterystyka
Ceny transferowe mogą być również weryfikowane metodą koszt plus, która jest zaliczana do sposobów określanych jako tradycyjne. Wcześniej nazywana ona była metodą rozsądnej marży. Polega na ustaleniu ceny sprzedaży rzeczy, praw albo świadczenia usług pomiędzy podmiotami powiązanymi, tak aby cena ta pokrywała koszt i narzut zysku porównywalny do uzyskiwanego w transakcjach pomiędzy podmiotami niezależnymi, które pełnią podobne funkcje, angażują zbliżone aktywa oraz ponoszą porównywalne ryzyka.
Baza kosztowa w tej metodzie to — suma kosztów bezpośrednio lub/i pośrednio związanych z wytworzeniem we własnym zakresie, lub nabyciem przedmiotu transakcji kontrolowanej. Narzut zysku w stosunku do określonej bazy kosztowej, ustalany jest poprzez odniesienie do poziomu:
- zysku, jaki podmiot stosuje w porównywalnych transakcjach z podmiotami niezależnymi (porównanie wewnętrzne),
- zysku stosowanego w porównywalnych transakcjach przez podmioty niezależne (porównanie zewnętrzne).
Do obliczenia ceny transferowej w oparciu o metodę koszt plus potrzebne jest określenie: kosztów ponoszonych w związku z transakcją kontrolowaną oraz rentowności transakcji niekontrolowanej, która mierzona jest narzutem na kosztach. Można ją zapisać wzorem matematycznym — CT = (KB + KP) * (1 + n), w którym:
- CT to cena transferowa,
- KB to koszty bezpośrednie dotyczące przedmiotu transakcji,
- KP to koszty pośrednie przypisane dzięki kluczom alokacyjnym do przedmiotu transakcji.
- n to wysokość narzutu zysku.
Metoda marży transakcyjnej netto a metoda koszt plus — porównanie
Metoda marży transakcyjnej netto jest pod względem technicznym podobna do metody koszt plus. Różni je od siebie dowolność wyboru analizowanego wskaźnika rentowności, w stosunku, do którego badana jest marża netto. W metodzie marży transakcyjnej netto może nim być na przykład: marża operacyjna czy zwrot z zaangażowanych aktywów. Podczas gdy w metodzie rozsądnej marży jedynie narzut na kosztach. Różni je też uwzględnianie w jednej i nieuwzględnianie w drugiej kosztów ogólnego zarządu.
Metoda marzy transakcyjnej netto, ma tę zaletę, że w mniejszym stopniu od marż brutto jest zależna od różnic w funkcjach realizowanych przez przedsiębiorstwa w porównywalnych transakcjach. W dodatku stosując ją, nie trzeba przeprowadzać dokładnej analizy funkcjonalnej innych stron transakcji niż podmiot tylko badany. Jest to też powód do krytyki tej metody przez jej przeciwników, podnoszących, że może to wpłynąć na zafałszowanie wniosków i wyników osiąganych przy jej użyciu. Nie zmienia to faktu, że podobnie jak metoda koszt plus jest ona jedną ze wskazanych do stosowania przy ustalaniu cen transferowych przez przepisy Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 11d ust. 1).
Sporządzenie prawidłowej, zawierającej niezbędne elementy dokumentacji cen transferowych wymaga specjalistycznej wiedzy i praktyki. Nasi doświadczeni konsultanci ds. cen transferowych, przeanalizują indywidualnie sytuację danego podmiotu i dobiorą optymalną metodę ustalenia cen transferowych. Dzięki temu dokumentacja transakcji będzie zgodna z wymogami ustawy podatkowej.
W tak skomplikowanych, a jednocześnie ważnych kwestiach warto skorzystać z pomocy specjalistów!