Od 2019 r. znika ograniczenie, zgodnie z którym organy podatkową mogą zastosować klauzulę przeciw unikaniu opodatkowania tylko do takich transakcji, w przypadku których korzyść podatkowa przekroczyła kwotę 100 tys. zł. Innymi słowy urząd skarbowy będzie mógł podważyć jako tzw. niedozwoloną optymalizację wszystkie transakcje podatników, bez względu na skalę – w teorii nawet w sytuacji, gdy korzyść polega na uzyskaniu choćby 100 zł korzyści.
Zgodnie z obecnymi przepisami klauzuli nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot nie przekracza 100 tys. zł w okresie rozliczeniowym, a w przypadku podatków, które nie są rozliczane okresowo – jeżeli korzyść podatkowa jednorazowo nie przekracza 100 tys. zł. Klauzula nie może być także stosowana wobec podatnika, który uzyskał tzw. opinię zabezpieczającą, albo gdy wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej nie został załatwiony w ustawowym terminie.
Wraz z limitem 100 tys. zł usunięty zostanie również przepis, który uniemożliwia stosowanie klauzuli w przypadku, gdy opinia zabezpieczająca nie została wydana w przewidzianym terminie.
Nie oznacza to, że organy podatkowe masowo podważą transakcje podatników – do tej pory Krajowa Administracja Skarbowa zakończyła tylko jedno postępowanie z zastosowaniem klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania. Wydaje się więc, że – na dzień dzisiejszy – klauzula ma charakter prewencyjny i ma zniechęcić przed tzw. agresywnym planowaniem podatkowym. Warto mieć jednak na uwadze, że fiskus od 2019 r. może przynajmniej potencjalnie weryfikować każdą czynność gospodarczą pod kątem osiągnięcia korzyści podatkowej sprzecznej z przepisami.
